پـا گــرفـتـه در دلــم، آتـشـی پـنهــان شده            بنــد بنــدم آتش و، سیــنــه آتـش دان شده

اشک هایم می چکـد، بر لبت یعنی که باز           آسمــان تــشنــه ام، مــوسـم بــاران شــده

بین این گودال سرخ ،در دل این قـتـلـگاه            دیــدمت تنهاترین، غــرق در طوفان شده

صد نیستان ناله را، هر نفس سر می دهم           بی سر و سامان توست، آه سرگردان شده

یک طرف من بودم و، عمّه ای دل سوخته           یک طرف امّا تو و، خنجری عریان شده

نیزه ای خون می گریست، پای زخم کاریش           قصد زخمی تازه داشت، دشنه ای پنهان شده

حــال با دستت بگیــر، در میــان تـیـغ ها           زیر دستی را که از، پوست آویــزان شده